22. Warszawska Drużyna Harcerzy "Zieleniec":

Ta skrzynka jest jest jedną ze skrzynek stworzonych przez harcerzy z 22.Warszawskiej Drużyny Harcerzy "Zieleniec" podczas kampanii zdobywania patrona drużyny - księcia Józefa Antoniego Poniatowskiego. Stworzyliśmy w Warszawie 6 skrzynek OP. Pięć z nich ma formę tradycyjną, a żeby znaleźć szóstą musisz zebrać wskazówki z pozostałych pięciu.

Zapraszamy na naszą stronę internetową: www.zieleniec.zhr.pl.

Opis miejsca:

Pomnik księcia Józefa Poniatowskiego w Warszawie stoi przed Pałacem Prezydenckim przy ul. Krakowskie przedmieście. Wzorowany jest na pomniku Marka Aureliusza z rzymskiego Kapitolu. Został on zamówiony w 1817 roku u duńskiego rzeźbiarza Bertela Thorvaldsena. W 1832 roku warszawski zakład Klaudiusza i Emila Gregoire'ów wykonał odlew rzeźby. Wobec cofnięcia zgody władz rosyjskich na ustawienie pomnika przed Pałacem Namiestnikowskim, ukończony pomnik przewieziono do Modlina, a potem zdemontowano. W 1840 roku pomnik zmontowano ponownie i przewieziono do, Dęblina a potem do Homla. Wrócił on do Polski dopiero w 1922 roku i stanął na dziedzińcu Zamku Królewskiego. W 1923 roku przeniesiony na Plac Saski, gdzie stał aż do wysadzenia go w 1944 roku z rozkazu Ericha von dem Bacha.

W latach 1948-1951 według modelu z Muzeum Thorvaldsena w Kopenhadze Królestwo Danii wykonało nowy odlew, który podarowano Warszawie. Nowy pomnik stanął 23 lutego 1952 roku przed Starą Pomarańczarnią w Łazienkach Królewskich. W 1965 roku przeniesiono go do pierwotnie planowanej lokalizacji - na dziedziniec Pałacu Namiestnikowskiego, gdzie stoi do dziś.

Fragment biografii x. Józefa Poniatowskiego:

Książę Józef Poniatowski urodził się 7 maja 1763 roku w Wiedniu w pałacu Kinskich. W dzieciństwie książę w swoim otoczeniu rozmawiał głównie w trzech językach: po francusku z matką - Teresą, po polsku z ojcem – Andrzejem - i służbą oraz po niemiecku kiedy było to potrzebne. W każdym języku mówił biegle, ale także umiał pisać. Swoje młode lata głównie spędzał w Warszawie, ze swoim stryjem, królem Stanisławem. W 1787 roku odbył podróż do Kaniowa z Stanisławem Augustem i biskupem-historykiem Adamem Naruszewiczem, gdzie król przez miesiąc czekał na bezowocne spotkanie z carycą Katarzyną II. Książę Poniatowski w swoich młodych latach był szkolony z myślą o służbie wojskowej, chociaż Pepi (tak go z czeska przezywano) uczył się również gry na instrumentach klawiszowych i wielu innych. Nawet w czasie wypraw wojennych towarzyszył mu przenośny instrument. Idąc śladami ojca, który zmarł gdy Józef miał 10 lat, wstąpił do wojska austriackiego, gdzie w 1780 roku został porucznikiem, a w 1788 doszedł do stopnia pułkownika i został adiutantem cesarza Józefa II. Został kawalerem Orderu Świętego Stanisława w 1786 roku. Walczył także w wojnie austriacko-tureckiej w 1788 roku, podczas której 24 kwietnia został poważnie ranny prowadząc szturm twierdzy Šabac w Serbii. Po wyleczeniu ran jego kariera w armii cesarskiej zapowiadała się całkiem obiecująco, ale nie wahał się, gdy w 1789 roku został wezwany do służby w wojsku polskim. Był to jednak dla niego trudny moment w życiu, ponieważ tracił środowisko przyjaciół, z którymi się wychował.