Ciągle pytają nas o plan ucieczki, jak to zrobiliśmy ....

Nie możemy wydać nikogo. Przygotowania były tajną akcją w której udział brało nas kilkuset. Mieliśmy fałszywe dokumenty, cywilne ubrania, mapy. Bardzo pomagał nam Czerwony Krzyż, który w paczkach przemycał dla nas wiele przydatnych podczas ucieczki rzeczy. Nie mogliśmy jednak uciec wszyscy, w obozie przeprowadziliśmy losowanie. Spośród około 500 chętnych możliwość ucieczki dostało tylko 200. Nam się udało …

Jest 29 marca 1944 rok, najpierw zabrali  Wernhama i Sotirisa, a po pewnym czasie Pawluka  i Mnie. Około godziny 17 umieszczono każdego z nas w osobnych samochodach osobowych, a następnie cała kolumna ruszyła w kierunku Żagania. Jednak w pewnym momencie konwój ten zatrzymał się, pod pozorem defektu silnika pierwszego wozu. Polecono wszystkim wyjść z samochodów ….

PODPISANO: Kiernawski

…. po czym gestapowcy zastrzelili na poboczu jeńców z broni krótkiej. Ich ciała przewieziono powtórnie do Jeleniej Góry,

Na wieść o masowej ucieczce jeńców ze Stalagu Luft III w Żaganiu Adolf Hitler wpadł w furię i zwołał 26 marca 1944 r. natychmiastową naradę z udziałem Göringa, Himmlera i Keitla. Hitler upierał się żeby rozstrzelać ponad połowę złapanych, Himmler zaproponował stracenie 50 spośród pojmanych zbiegów, co zyskało aprobatę wszystkich obecnych na naradzie w bawarskim Berchtesgaden. W poniedziałek 27 marca 1944 r. Kaltenbrunner wydał tzw. „Sagan – Befehl” (Rozkaz Żagański): „Rosnąca liczba ucieczek jeńców wojennych stanowi zagrożenie bezpieczeństwa wewnętrznego Rzeszy oraz sabotaż w stosunku do wysiłku narodu niemieckiego w jego walce przeciwko wrogom Wielkich Niemiec, poprzez zakłócanie transportu i angażowanie w pościgu jednostek wojskowych oraz ludności cywilnej. Dotychczasowe środki zapobiegawcze okazały się niewystarczające. Dla odstraszenia Führer nakazał rozstrzelanie przeszło połowy ujętych jeńców. Rozkazuję zatem, aby policja kryminalna przekazała złapanych jeńców – oficerów RAF do dyspozycji gestapo. Po przesłuchaniu, zgodnie z przekazaną listą nazwisk ustaloną przez szefa policji kryminalnej Nebego oraz szefa tajnej policji państwowej Müllera, należy jeńców wywieźć w kierunku macierzystego obozu i w drodze rozstrzelać. Trzeba to uzasadnić próbą ucieczki lub stawianiem oporu. Nikt ze znajdujących się na liście nie może być ranny ani uratować się. W razie następnych ucieczek stosowany będzie analogiczny sposób postępowania – przy czym należy wstrzymać się do czasu wydania przeze mnie decyzji wykonawczych. Osoby o znanych nazwiskach mają zostać inaczej potraktowane. Ich dane należy przekazać mnie i czekać na moją decyzję. Rozkaz ten trzeba utrzymać w ścisłej tajemnicy.”

Egzekucji mieli dokonywać na ogół gestapowcy z Wrocławia. W związku z tym Nebe wezwał do Berlina Wilhelma Scharpwinkela, dowódcę wrocławskiego gestapo oraz Maksa Wielena (szefa policji kryminalnej) nakazując przekazanie gestapo wszystkich uciekinierów schwytanych przez policję kryminalną. Na rozkaz Scharpwinkela utworzono specjalny pluton egzekucyjny pod dowództwem porucznika Erwina Luxa, jego zastępcą został Walter Pattke. W skład tego oddziału weszło jeszcze kilka osób, m.in. Paul Kiske, Walter Knappe, Kreuzeer, Lang, prawdopodobnie także Kühnel i Prosse. W niektórych zabójstwach uczestniczyli także W. Scharpwinkel, jego zastępca – radca kryminalny Erwin Wieczorek, komisarze kryminalni Dankert i Lauffer oraz Walter Hampel i Günter Absalon.

Pierwszej egzekucji dokonano już 29 marca 1944 r. na trasie Jelenia Góra – Żagań. Zastrzelono wówczas Jamesa Wernhama, Sotirisa Skaziklasa, Antoniego Kiewnarskiego i Kazimierza Pawluka. Ciała zamordowanych lotników spalono w krematorium.

W podobny sposób zastrzelono pozostałych 46 schwytanych jeńców. Po każdej egzekucji sporządzano protokół stwierdzający, że jeńcy zostali zastrzeleni podczas próby ucieczki, ciała palono w krematoriach, by uniemożliwić ustalenie rodzaju i charakteru odniesionych ran oraz utajnić faktyczne okoliczności śmierci.

W skrzynce znajdują się informacje niezbędne do podjęcia skrzynki finałowej!