Surowica była małą łemkowską wsią, położoną u ujścia potoku Moszczaniec do Wisłoka. Dziś po wsi nie pozostały żadne ślady poza cerkwiskiem i cmentarzem, niedostrzegalnymi dla przypadkowego wędrowca, a także przydrożnymi krzyżami, bardzo popularnymi w tych okolicach.
Pewne jest, że Surowica należy do najstarszych wsi Beskidu Niskiego, bowiem pierwsze wzmianki o niej pochodzą z 1361r. Przywilej lokacyjny wsi nadano braciom Waśko i Miśko jednak dużo później, bo dopiero 22 czerwca 1523r. Wieś należała od tego czasu do dóbr królewskich.
Nazwa wsi pochodzi od tego, iż zakładano ją na „surowym korzeniu”, a więc na świeżo wykarczowanym terenie.
W 1785r. Surowicę zamieszkiwało 264 grekokatolików oraz 19 Żydów, stanowiła ona też parafię obejmującą pobliskie wsie Moszczaniec i Darów. Pod koniec XIX wieku osada liczyła już 503 grekokatolików i jedną rodzinę żydowską, i taka liczebność wsi utrzymywała się do czasów przedwojennych.
Po wojnie mieszkańców wysiedlono, a zbudowaną w 1910r. cerkiew p.w. św. Mikołaja rozebrano. Zachowała się jedynie XVI-wieczna ikona Chrystusa Pantokratora, która znajduje się obecnie w Muzeum Historycznym w Sanoku.
Jedynymi dziś śladami istnienia wsi są: położone na wschodnim brzegu potoku Moszczaniec, około 200m od jego ujścia, cerkwisko, które rozpoznać można jedynie po grupie wysokich lip, nie ostały się bowiem nawet fundamenty cerkwi; oraz znajdujące się na skarpie po drugiej stronie potoku pozostałości cmentarza z nagrobkami z końca XIX i początku XX wieku.