Jedno z bardziej eksponowanych miejsc w Opolu, przed głównym dworcem kolejowym, przed głównym budynkiem poczty mieści obecnie... automaty telefoniczne, praktycznie już nieużywane w czasach wszechobecnych komórek. Nie zawsze jednak to miejsce było “puste” a jego wygląd jest tego świadectwem. Ale po (nomen omen) kolei.

Powstały w Opolu w połowie XIX wieku wielki przemysł cementowy poszukiwał rynków zbytu. Po pierwszej cementowni Grundmanna (CO1 Grundmann / SA) uruchomionej w 1857 roku budowały się następne, w 10 lat później było ich już kilka w samym Opolu.

Wtedy to w ramach promocji w cementowni Grundmanna wykonano posąg - popiersie rzymskiej bogini Junony, wierne odwzorowanie marmurowego posągu w Villi Ludovisi w Rzymie, i jako eksponat wystawiono na paryskiej wystawie światowej w 1867 roku. Wyróżniona nagrodą Junona powracała w glorii laureata do Opola, po drodze eksponowana i podziwiana we Wrocławiu.

Grundmann darował słynną już rzeźbę miastu, które postanowiło ustawić ją na postumencie przed gmachem rejencji (Stara Rejencja Opole / SA), czyli przed najważniejszym urzędem w Opolu, przy dzisiejszym palcu Wolności, ale przeszkodziły temu powódź i wojna (później postawiono tam pomnik cesarza Wilhelma I). W 1871 roku postawiono Junonę naprzeciw poczty, w miejscu dzisiejszego zakola z kabinami telefonicznymi, i posadzono wokół drzewa. Stała tu do roku 1903, kiedy to przeniesiono ją na nowe, bardziej spokojne miejsce, bo do ogrodu przyzamkowego na wyspie. Ustawiona w bardzo eksponowanym miejscu - przy głównej alei spacerowej - wzbogacała i niejako nobilitowała ten nowy zielony zakątek Opola. Tu dotrwała do czasu burzenia i likwidacji zamku, by w końcu w 1928 roku znaleźć nowe miejsce w lasku promenady odrzańskiej, w dzisiejszym parku nad Odrą.

Piękna rzeźba, choć nie stała na doryckiej kolumnie jak w rzymskiej Villi Ludovisi, była chętnie oglądana i podziwiana jako symbol opolskiej sztuki cementowej (w latach 20. naszego stulecia rzeźbił w cemencie także śląski artysta Thomas Myrtek - seria Myrtków).

Pomnik Junony - laureat paryskiej nagrody - nie przetrwał ostatniej wojny. Pozostał po nim tylko ślad cokołu, widoczny dziś pośród zieleni w parku nadodrzańskim. Podobno cementownia Odra ma zasponsorować ponowne wykonanie odlewu ale na razie te plany nie doczekały się realizacji.

Miejsce po Junonie naprzeciwko gmachu poczty w 1910 roku zaczęło być przygotowywane na nowy pomnik - tym razem miał to być pomnik żelaznego kanclerza rzeszy Otto von Bismarcka - miał być on wizytówką stolicy rejencji oraz poświadczać niemieckość i patriotyzm mieszkańców. Zwycięzcą konkursu na projekt pomnika został Robert Bednorz, śląski architekt, kształcony we Wrocławiu i Berlinie. Prace rozpoczęły się pod koniec 1910 roku, ale nabrały tempa dopiero w maju roku następnego. Budowę finansowano ze specjalnego funduszu rejencji opolskiej – koszty wyniosły 5339,20 marek (choć główne prace wykonała za darmo wrocławska firma Schall). Odsłonięcie zaplanowano początkowo na 30 lipca (rocznica śmierci kanclerza), ale ostatecznie odbyło się 20 sierpnia 1911 roku. Uroczystości przewodził prezydent rejencji Friedrich Ernst von Schwerin.

Monument stanął w niewielkim akacjowym zagajniku, naprzeciwko głównego wejścia do okazałego gmachu poczty i, jednocześnie, przy budynku głównego dworca kolejowego. Pomnik miał kształt walcowatej, granitowej kolumny na postumencie – na środku kolumny znajdowała się brązowa płaskorzeźba z popiersiem Otto von Bismarcka. Brak było jakichkolwiek inskrypcji, jedynie pod popiersiem znalazło się słowo Bismarck. Kolumnę otaczała półkolista balustrada, również ze śląskiego granitu, na końcach której znalazły się wazy na kwiaty. Pomnik mierzył trzy i pół metra wysokości, kolumna miała ponad metr średnicy i ważyła 180 cetnarów. Pomnik Bismarcka stał przed pocztą do 1945 roku. Prawdopodobnie został zniszczony wkrótce po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną w styczniu tego roku.

Do dziś przetrwała granitowa balustrada, poszarzała ze starości. Obecnie obok znajduje się punkt wypożyczania rowerów.

***** Skrzynka

mikrusik ukryty w okolicy miejsca gdzie stała Junona i Bismarck. Nie powiem że dostępny z chodnika bo trzeba trochę wejść na zielone. Uwaga na maskowanie, odłazi od pojemnika. Skrzynka widoczna.