Największy browar Opola, jedyny który przetrwał I wojne światową (II już nie dał rady). Zaczynając temat Browaru Pringsheima natychmiast przypomina się skrzynka CO2 - Pringsheim / SA i bardzo dobrze, właściciel browaru był jednocześnie właścicielem jednej z opolskich cementowni.

Heymann Pringsheim działalność browarniczą zaczął w Opolu bardzo późno, pierwszy browar uruchomił w 1836 roku, 12 lat po Friedlanderach. Nie wiadomo gdzie znajdował się pierwszy browar, dopiero okloło 1860 roku na terenie folwarku na przedmieściu gosławickim rozpoczęła się budowa właściwego browaru. Nie było tam wcześniej żadnej zabudowy, na stoku południowym góry znajdowało się wyrobisko i piece wapienne, a jeszcze wcześniej winnice.

Browar początkowo był niewielki ale nowoczesny i dobrze wyposażony. Szybko opanował lokalne rynki i rozpoczął ekspansję na większe odległości. Tutaj podobnie jak w browarze zamkowym nie było połączenia kolejowego (nie było nawet rzeki) więc cały transport odbywał się wozami konnymi do dworca skąd dalej już koleją (browar posiadał własne wagony kolejowe, przystosowane do chłodzenia piwa lodem).

Produkcja szybko rosła, i już w roku 1868 była porównywalna do browaru w Tychach, który należał do największych na Śląsku.

W roku 1896 browar został przekształcony w Opolski Browar Akcyjny. Początek XX wieku przyniósł problemy - podwyżki ceł i podatków oraz wielki pożar w zakładzie. Nie wpłynęło to jednak znacząco na Browar, budynki zniszczone w pożarze odbudowano, powyżki próbowano przerzucać na klientów i interes się kręcił. Browar czynił kolejne inwestycje, wykupując małe browary, kupując hotele (w Opolu Browar kupił hotel Forms, który rozbudował do jednego z najlepszych w Opolu).

W 1911 po rewolcie restauratorów Browar wydzierżawił browar towarzyski aby zlikwidowac konkurencje. Część restauratorów nie dawała za wygraną i zaczęła sprowadzać piwa z Brzegu. Zmusiło to opolskie browary do szukania sposobów na oszczędności - jednym z takich sposobów było połączenie z drugim największym browarem w mieście - Browarem Zamkowym. Dzięki rozbudowie browaru i zwiększeniu produkcji już po roku od połączenia można było zlikwidować produkcję w Browarze Zamkowym.

I wojna światowa przyniosła ogromne problemy z produkcją, z powodu kryzysu po wojnie zmniejszono przydziały surowców dla browarów na 10% produkcji z roku 1912. Małe browary sprzedawały swoje udziały większym i zamykały produkcje - tak zakończył prace browar towarzyski który był wydzierżawiony przez OBA, oraz wiele innych małych browarów w najbliższej okolicy Opola.

Produkcja jednak bardzo szybko wzrosła - po wojnie piwo sprzedawało się bardzo dobrze. W roku 1928 Opolski Browar Aukcyjny stał się częścią koncernu Schultheiss-Patzenhofer, największego browaru piwa leżakowego na świecie i taki stan utrzymał się aż do końca II wojny światowej.

Po II wojnie światowej pozostałości po browarze przy placu Kopernika były tylko problemem. Próbę odbudowy tego browaru podejmowały kilkakrotnie władze centralne. Tylko nieustępliwości opolskich urbanistów i ekonomistów zawdzięcza Opole rezygnację z odbudowy browaru. Przez wiele lat wykorzystywano w różny sposób budynki i tereny browaru: na magazyny, sklepy i parkingi, by ostatecznie dokonać rozbiórki zabudowań w 1977 roku.

Wielce atrakcyjny teren w środku miasta budził zainteresowanie bogatych inwestorów, rozpisywano konkursy architektoniczne: w 1975 roku na kompleks handlowo-usługowy, w 1989 roku na reprezentacyjny hotel; wreszcie ostatni, z roku 1999, na centrum handlowe z multikinem, hotelem i wielokondygnacyjnym parkingiem, przyniósł sukces chociaż nie od razu. Po wzniesieniu betonowego szkieletu budowa stanęła w miejscu, zdołano uruchomić tylko kino. Po kilku latach betonowy szkielet wyburzono i wybudowano od nowa centrum handlowe.

***** Skrzynka

mikrusik, oj mikrusik. na koordach, miejsce totalnie intuicyjne.