Początek XIX wieku w państwie Pruskim obfitował w zmiany, w roku 1816 wprowadzono reformę admnistracyjną prowincji Śląsk. W miejsce departamentów wprowadzono Rejencje, które dzieliły się na Powiaty. Początkowo utworzono 4 rejencje - legnicką (13 powiatów), wrocławską (14), dzierżoniowską (11) i opolską (14). W roku 1820 dokonano pierwszych zmian - zlikwidowano rejencję Dzierżoniowską i podzielono między rejencję wrocławską i legnicką. Do rejencji opolskiej włączono tereny dawnego księstwa nyskiego oraz niektóre inne ziemie, należące historycznie do Dolnego Śląska (Kluczbork, Byczyna).

Po reformach w rejencji wrocławskiej były 22 powiaty, w legnickiej 19, a w opolskiej 16. Powierzchnie były podobne – 13600, 13500 oraz 13200 kilometrów kwadratowych. Równolegle oprócz oficjalnych nazw stosowano też nazwy zwyczajowe – Śląsk Dolny na rejencję legnicką, Śląsk Średni lub Środkowy na wrocławską (Mittelschlesien) i Śląsk Górny na opolską. W późniejszych dekadach doszło już tylko do niewielkich zmian wewnętrznych. W 1855 powstał powiat Nowa Ruda, w 1873 powiaty Katowice, Tarnowskie Góry i Zabrze. W skład rejencji opolskiej wchodziły powiaty: opolski, nyski, grodkowski, głubczycki, prudnicki, raciborski, strzelecki, kluczborski, oleski, lubliniecki, tarnogórski, toszecko-gliwicki, bytomski i katowicki, rybnicki i pszczyński.

Państwo pruskie niestety również było skażone przerostem biurokracji i zarządzanie tak dużą rejencją wymagało armii urzędników, którzy co oczywiste musieli gdzieś urzędować, pojawiło sie więc zapotrzebowanie na odpowiedni do rangi miasta budynek.

Projekt rodził się długo i z trudem, pierwsze koncepcje rysował już w 1822 (?) roku opolski architekt Krause i jeździł z nimi na uzgodnienia do Berlina do największego niemieckiego autorytetu architektonicznego XIX wieku Fryderyka Karola Schinkla, który podobnie jak przy budowie opolskiego ratusza, był rządowym konsultantem projektu, w związku z czym parokrotnie osobiście bywał w Opolu. Po pięcioletnich przekomarzaniach i włączeniu do współpracy architekta Guntera z Berlina prace projektowe doprowadzono do szczęsliwego końca; w maju 1830 rozpoczęto budowę. Od samego początku szczególną trudność sprawiało usytuowanie budynku w strefie dawnych obwarowań miejskich, z głęboką fosą między murami, w efekcie fundamenty posadowiono na głębokości poniżej 7 metrów, czego nie omieszkali wytknąć krytycy, podkreślając, że trzeba zbudować tyle murów w ziemi, co na wierzchu.

Architektura gmachu odpowiadała panującemu w XIX wieku kierunkowi: styl klasyczny obowiązywał niepodzielnie w Niemczech i w Europie, a wielki Schinkel był jego gorliwym propagatorem. Olbrzymia, jak na ówczesne Opole, prosta i niewyszukana bryła gmachu harmonijnie skomponowana była w podziałach pionowych i poziomych, z lekko wysuniętym przez lico środkowym ryzalitem. I obowiązujące obramowanie okien i pilastry, a także pokryte boniowaniem płaszczyzny ścian. Od 1833 roku gmach - siedziba władz rejencji - jest najważniejszym obiektem w Opolu, podobnie jak nowo utworzony przed nim plac nazwany wtedy placem Rządowym (Regierungnsplatz). Wraz z upływem czasu i rozwojem niemieckiej biurokracji, budynek stawał się coraz bardziej ciasny. Dlatego w 1860 roku na biura rejencji przeznaczono wyremontowany Zamek Piastowski, który jednak po kilkudziesięciu latach wyburzono (w 1928 r.), aby na jego miejscu wznieść supernowoczesny, jak na owe czasy, biurowiec. Od tego też czasu mówiło się o "starej" i "nowej" rejencji. "Nowa" stoi, jak wiadomo, do dziś, jako siedziba Urzędu Wojewódzkiego.

Budynek Rejencji przez ponad sto lat stał przy placu Wolności w miejscu dzisiejszej fontanny - jego frontową linie wyznacza pozostała po nim ściana piwnic - dzisiejszy mur oporowy z balusradą.

Teren za budynkiem rejencji w stronę Młynówki był - tak jak i dziś - parkiem, a raczej ogrodem prezydenta rejencji, który z czasem udostępnił go opolanom, jako miejsce rekreacji. Pod koniec XIX wieku park ten połączony został z parkiem zamkowym drewnianym mostem, a następnie secesyjnym, znanym dziś jako Zielony Mostek (skrzynka Most Groszowy). Za przejście pobierano opłatę - przysłowiowego grosza - stąd też szybko przyjęła się nazwa "Most Groszowy". Opłaty pobierał inkasent, któremu pod rozłożystym grabem wybudowano domek, nazywany wówczas "Domkiem Szwajcarskim". Istnieje on zresztą do dziś jako popularna "Grabówka", w której w czasach powojennych oddział Polskiego Towarzystwa Turystyczno - Krajoznawczego sprzedawał pamiątki Opola, a później funkcjonowała kawiarenka.

Budynek starej rejencji nie doczekał niestety do dzisiejszych czasów i nie stało się to przez zniszczenia wojenne, o nie. Oczywiście budynek został uszkodzony w trakcie działań wojennych i/lub przez “wyzwolicieli” pod czerwonym sztandarem ale uszkodzenia nie były wielkie i można było budynek wyremontować. Niestety czasy były jakie były i w Opolu (jak w całym kraju) trwało zamazywanie niemieckich śladów. W Opolu zadanie to realizował Karol Musioł, któremu “zawdzięczamy” zdemolowanie centrum miasta i zniszczenie dziesiątek zabytkowych budynków, w tym również budynku starej rejencji.

Co ciekawe, inne konstrukcje Schinkla: Neue Wache, Teatr na Geudamer Markt w Berlinie oraz najwybitniejsze dzieło - monachijska Katedra nad wodą - zniszczone bardziej niż gmach rejencji opolskiej, zostały po wojnie pieczołowicie odrestaurowane i obecnie stanowią zabytki klasy światowej. Na myśl przychodzi mi tylko “miałeś chamie złoty róg...” Do dzisiaj nie przetrwało z budynku starej rejencji nic nad ziemią... ale chwila, przecież ten budynek miał tyle samo pod ziemią co nad ziemiąPodczas wyburzenia ograniczono się do części nadziemnej, piwnice (co najmniej dwukondygnacyjne) zostały tylko zasypane i zagruzowane ale nadal istnieją. Co kilka lat pojawiają się plany przywrócenia ich do życia, i to często plany z samej góry władz miejskich. Niestety poza planami nic się nie dzieje ale trzeba mieć nadzieję że kiedyś to się zmieni.

Malutki zbiór materiałów na temat (kolejność przypadkowa): tu, tu, tutaj coś jest, i tutaj i tu tyż.

Tuż obok dostępna jest skrzynka Stary Klon, która znajduje się jednym z drzew, które zostały posadzone przed budynkiem Rejencji - po drzewach widać, że trochę czasu minęło.

***** Skrzynka

Skrzynka w rozmiarze mikro znajduje się w miejscu gdzie ponad 120 lat stał budynek rejencji. Do jej podjęcia nie trzeba deptać trawników, przełazić przez barierki, skakać po drzewach - można ją podjąć kulturalnie z chodnika.

UWAGA! Miejsce bardzo oblegane a jak ktoś ma pecha to w dodatku trafi na jarmark i zastawią skrzynke budami.

***** Zawartość

Niestety miejsca wystarczyło tylko na standard - logbook, certyfikaty, ołówek i temperówkę. Bez fantów.