Tak mi szumisz polskie morze...

Wiersz o morzu

O miejscu:

Piękno i potęga morza zawsze budziły natchnienie poetów. Również polskich, choć historia na wiele wieków odsunęła nas od morza. Do czasów II Rzeczypospolitej trudno mówić o Polsce, że była państwem morskim ,chociaż już Bolesław Krzywousty zdawał sobie sprawę ze znaczenia dostępu do morza dla potęgi kraju. Poprzez zaślubiny Polski z morzem 10 lutego 1920 roku , jak i  przyjęcie ustawy o budowie portu w Gdyni 23 września 1922 przez Sejm RP Polacy zaczęli widzieć w morzu przyszłość dla siebie jak i polskiej gospodarki. Za wszelką cenę bronili go i byli z niego dumni…

O skrzynce:

Dojdź do miejsca które pokazują współrzędne. Dalej do skrzynki poprowadzą cie pogrubione zwrotki wiersza Zdzisława Dębickiego z 1925 roku. Kesz znajduje się w pobliżu miejsca, do którego doprowadzi Cię wiersz.

W czasie zimy (i dużego oblodzenia), lub w czasie sztormów skrzynka może być niedostepna.

Tak szumisz polskie morze…

Tak mi szumisz, polskie morze

O piaszczyste bijąc łoże,

O piaszczysty bijąc brzeg,

Że jak pies się tu położę,

Z duszą, wziętą na obrożę

Ciebie będę strzegł!

Tu ojczyzny mojej wrota,

Tu jej miłość i tęsknota

Od zamierzchłych, dawnych lat;

Stąd skrzydlata polska flota,

Mając Boga za pilota

Płynąć będzie w świat.

Nie ukąsi nikt wybrzeża,

Co polskiego ma żołnierza,

Jako świętą swoją straż:

Tam, gdzie biegnie twoja ścieżka,

Piasek krokiem swym przemierza

Szary szyldwach nasz…

Morze! myśmy twojej fali

Swym pierścieniem ślubowali,

Z tobą wieczny wzięli ślub,

Z tobą w jedno się związali.

Stój! kto obcy, bo krok dalej,

A tu znajdziesz grób!

(tu skręć w prawo)

Gdzie bałtyckich wód głębina,

Tam się Polska rozpoczyna,

Wolna, jak w przestworzach ptak.

Już wybiła jej godzina,

Okręt żagle swe rozpina

Mknie w swobodny szlak...

Na maszt wspięła się bandera,

Żeglarz w siną dal spoziera,

Marynarski sen swój śni –

Odrodzenia przyszła era,

Stary ląd we mgłach umiera,

Gwiazda morza lśni…

Patrz: latarnia jedna, druga,

Swojem światłem ku nam mruga,

Blask swój ku nam śle;

Czy jesiennych dni szaruga,

Czyli noc zimowa, długa,

Ona lśni we mgle…

Płonie jasno, jak zarzewie,

Światło pierwsze – to Rozewie,

A to drugie światło – Hel...

Okręt zbłądził… drogi nie wie…

Polskie światło! W burz powiewie

Ty mu drogę ściel!

                                                  Zdzisław Dębicki , 1925

UWAGA! Jako, że to siódma reaktywacja tego kesza od teraz na skrzynce znajduje się naklejka z informacją mającą odstraszyć mugoli, którzy ją znajdą. Proszę ją zignorować, dla pewności na skrzynce znajduje się również OP i logo Opencaching.