Droga szperaczko, drogi szperaczu - tego kesza założyłem specjalnie dla Ciebie poświęcając swój czas i pieniądze. Nawet jeśli nie trafia on w Twój gust, proszę - szanuj go. Podejmuj dyskretnie, odłóż w to samo miejsce dobrze maskując. Zadbaj o kesza i jego otoczenie.

 ! DYSKRETNIE PROSZĘ !

Kamienny zamek na szczycie Ślęży wybudował ok 1343 roku książę świdnicko-jaworski Bolko II, który odkupił górę wraz z okolicznymi wsiami od księcia Mikołaja Ziębickiego. Jednak już wcześniej istniała tam budowla obronna, gdyż w dokumencie wystawionym 14 sierpnia 1343 roku pisze iż książę ziębicki sprzedał Bolkowi II "miejsce na szczycie góry, gdzie dawniej był zamek". Zamek powstał na planie nieregularnym, otoczony był murami i posiadał wysoką wieżę. Dnia 4 lipca 1353 roku książę podarował go w prezencie ślubnym królowi Czech Karolowi IV. W czasie powstania husyckiego, zamek został zdobyty przez husytów pod wodzą Jana Choldy w 1428 roku. Przebywają oni na zamku przez kilka lat. Dopiero zamek odebrali im po dwutygodniowym oblężeniu mieszczanie świdniccy i wrocławscy. Został on wówczas częściowo zniszczony. Wkrótce w ruinach znaleźli swoją kryjówkę i bazę wypadową rycerze-rozbójnicy. Najgroźniejszym z nich był Hans During. I tu ponownie mieszczanie Świdnicy i Wrocławia w 1471 roku zdobywają i doszczętnie niszczą zamek. pozostała po nim tylko kamienna wieża, która runęła w 1543 roku. Do naszych czasów po zamku pozostały tylko niskie fragmenty murów i fundamenty. Na części z nich w latach 1698-1702 wybudowana kościół stylu barokowym z fundacji opata augustiańskiego Johanna Siverta, co po dziś dzień upamiętnia tablica inskrypcyjna w elewacji kaplicy. Jednonawowa, bezwieżowa świątynia, zwrócona szczytową fasadą ku polanie, miała otwarte na zewnątrz arkadowe ganki - murowany odpowiedni sobót w kościołach drewnianych - służące wiernym jako schronienie podczas niepogody. Napływający na Ślężę i biesiadujący na jej szczycie w coraz większej liczbie turyści, często ewangelicy, w mniejszym stopniu zainteresowani byli kultową funkcją fundacji opata Siverta, zwłaszcza że od 1812 r. szczyt Ślęży stawał się coraz częściej celem wycieczek wrocławskich studentów. Te hedonistyczne eskapady rozbawionej młodzieży, tzw. komersy, ocierały się o granice ówcześnie pojmowanej przyzwoitości, budziły zastrzeżenia rozmaitych władz i opinii publicznej (niepokój budził nadmiar spożywanego alkoholu - w Sobótce głównie win węgierskich, tutejsi mieszczanie musieli ukrywać swoje córki, a na Ślęży królowało już piwo...) W takim klimacie, dalekim od ucieleśnianej przez barokową kaplicę idei sakralizacji góry - symbolu niegdysiejszego pogaństwa - powzięto myśl przekształcenia barokowej budowli i dostosowania jej do nowych wymogów. W 1822 r. z kalenicy dachu kaplicy "wrosła" okazała ośmioboczna wieża z galerią widokową. Ruch turystyczny nie był jedynym motywem wzniesienia wieży. Drugi to potrzeba stworzenia punktu triangulacyjnego, do czego Ślęża nadawała się idealnie. W tym czasie powstała jedna z wieloarkuszowych map Śląska, tzw. Urmeßtischblätter. Wieża pełniła dwie funkcje: "publiczną" (turystyczną) i "urzędową" (triangulacyjną). Późniejsze dzieje kaplicy na Ślęży są jakby konsekwencją przeobrażeń z lat dwudziestych XIX w. W 1834 r. świątynia spłonęła, po blisko dwudziestu latach (1851-1852) wzniesiono nową z wykorzystaniem starszych murów. Jej projektant, Anton Gericke, w uproszczonych formach powtórzył kształt budowli barokowej. Pół wieku później, w 1901 r., wieży przydano zachowaną do dziś, choć nie wiadomo dlaczego niedostępną dla turystów, metalowa galeryjkę widokową. W ten sposób stopiły się w nowej kreacji architektonicznej barokowo - kontrreformacyjnej i oświeceniowo - romantyczne tradycje kaplicy.

Zachowjcie ostrożność przy podejmowainu i dobrze odkładajcie

Powodzenia

Bedekkk