OBYCZAJ TOPIENIA MARZANNY
Marzanna to nazwa kukły przedstawiającej boginię, którą w rytualny sposób palono bądź topiono w czasie wiosennego święta Jarego, aby przywołać wiosnę. Zwyczaj ten, zakorzeniony w pogańskich obrzędach ofiarnych, miał zapewnić urodzaj w nadchodzącym roku. Zgodnie z opisanymi przez Jamesa Frazera zasadami magii sympatycznej wierzono, że zabicie postaci przedstawiającej boginię śmierci spowoduje jednocześnie usunięcie efektów przez nią wywołanych (zimy) i nadejście wiosny.
Kukłę wykonywano ze słomy, owijano białym płótnem, zdobiono wstążkami i koralami. Tradycja nakazywała, aby dziecięcy orszak, z marzanną i zielonymi gałązkami jałowca w dłoniach, obszedł wszystkie domy we wsi. Po drodze podtapiano marzannę w każdej wodzie, jaka się nadarzyła. Wieczorem kukłę przejmowała młodzież. W świetle zapalonych gałązek jałowca wyprowadzano marzannę ze wsi, podpalano i wrzucano do wody. Z topieniem Marzanny, również obecnie, związane są różne przesądy: nie wolno dotknąć pływającej w wodzie kukły, bo grozi to uschnięciem ręki, obejrzenie się za siebie w drodze powrotnej może spowodować chorobę, a potknięcie i upadek – śmierć w ciągu najbliższego roku.
Marzanna Mariosów będzie dostępna na corocznyn Wiosennym Spotkaniu. Aby zaliczyć "Marzannę" należy: wraz z założycielami wybrać się w pochodzie przez "miasto" do pobliskiego cieku wodnego, rzeki. Po przybyciu na miejsce wszyscy zaliczający wykrzykują tekst:
"Marzanno, Marzanno, Ty zimowa Panno, w wodę cię wrzucamy bo wiosnę witamy"
Po ceremonii topienia marzanny, fakt odnotowujemy w dzienniku. Mile widziane zdjęcia w logach.