Kwiat paproci
Powyższy fragment pochodzi z „Kwiatu paproci” autorstwa także Józefa Ignacego Kraszewskiego.
Wierzono, że ten, kto znajdzie kwiat paproci w noc Kupały w ciemnym lesie, stanie się bogaty, szczęśliwy i zdrowy. Złoty, lśniący niczym płomień kwiat zakwita na krótko. Młodzieńcy błądzili więc po lasach, by go zdobyć. Szukają od wieków, ale jeszcze nikomu nie udało się go zobaczyć. A może dlatego, że kwiatu paproci i jej skarbów strzegły okrutne, leśne straszydła? Albo po prostu nie umiemy szukać i nasze serca nie są tak czyste, jak być powinny, aby go ujrzeć. Widocznie nie jesteśmy godni, by być szczęśliwymi. A może powinniśmy docenić to, co już mamy?
... a inny opis
Kwiat paproci – mityczny, legendarny kwiat, mający zakwitać raz w roku, w czasie najkrótszej nocy z 21 na 22 czerwca. Znalazcy zapewniać miał bogactwo i dostatek, przez co jego poszukiwania stały się stałym elementem obchodów słowiańskiego święta Kupały.
Według botaników i etnografów (Zygmunt Gloger, Henryk Łowmiański) podanie o kwiecie paproci wywodzi się ze zwyczaju smarowania się przez kobiety liśćmi nasięźrzału w trakcie obchodów święta, co miało w magiczny sposób podnieść ich atrakcyjność[1]. A takim wierszowanym zaklęciem należało wzmocnić magiczne działanie[2]:
Nasięźrzale, nasięźrzale,
Rwę cię śmiale,
Pięcią palcy, szóstą, dłonią,
Niech się chłopcy za mną gonią;
Po stodole, po oborze,
Dopomagaj, Panie Boże
* powyzsze opisy z Wikipedii
Skrzynka
Będzie dostępna dziś na Pomorskiej Kupalnocce 2. Prawdziwe koordynaty do niej możesz zdobyć wyłącznie odnajdując finał kesza "Tajemnicza droga do Kwiatu Paproci" OP 3894 by Qbacki i Kaczor