Kościół pw. św. Jerzego wzniesiono ok. 1230 r., zanim powstało miasto, lokowane na prawie magdeburskim. W swej pierwotnej bryle był najprawdopodobniej budowlą romańską, wzniesioną z kamienia łamanego, w formie halowej. Pozostałością dawnej świątyni jest kamienna fasada zachodnia oraz fragment kamiennego muru widoczny przy wejściu do zakrystii od strony południowej.

W 1499 lub 1500 r., w wyniku starań podjętych przez radę miejską, został ufundowany nowy ołtarz główny, prawdopodobnie poświęcony jednemu lub obojgu patronów świątyni, czyli św. Jerzemu i św. Jadwidze. Natomiast ok. 1510 r. powstał fresk Madonny z Dzieciątkiem w nawie południowej, który nosił przez kolejne wieki wezwanie Salve Regina. Wcześniej, w 1463 r. dzierżoniowska fara otrzymała przywilej odpustowy od legata papieskiego, Hieronima Lando, dzięki czemu kościół św. Jerzego stał się ośrodkiem kultu eucharystycznego i miejscem pielgrzymek.

Już w połowie XVI w. ewangelicy przystąpili do remontu i upiększania przejętego kościoła. Wynikiem tych prac było powstanie budowli, która zachwycała swoją monumentalnością, a zarazem prostotą. Zgodnie z panującą w tym okresie modą wymieniono sklepienia nad nawą główną na gwiaździsto-sieciowe oraz wykonano nowy gotycki szczyt, który zamknął fasadę zachodnią kilka metrów nad starą kamienną ścianą, kryjąc dwuspadowy, dość stromy dach nawy głównej. Zadbano także o nowe wejścia do świątyni. Od strony północnej wzniesiono w 1558 r. stylizowaną na gotyk kruchtę z renesansowym portalem, a w 1611 r. ozdobiono nowym portalem z piaskowca wejście południowe. Równocześnie z rozbudową naw kościoła prowadzono prace mające na celu podwyższenie wieży. Zakończyły się one w 1588 r. umieszczeniem dwuprześwitowego hełmu na wieży. 7 grudnia 1588 r. nasadzono gałkę, a także pozłacaną gwiazdę. Projektantem rozbudowy wieży i jej hełmu był Baltazar Jentsch z Legnicy, jego pomocnikami zaś i zarazem wykonawcami prac byli Andrzej Hillebrandt i czeladnicy Jan Trawelieb oraz Jan Fraind. W 1590 r. hełm został pokryty blachą miedzianą.

Forma, jaką kościół św. Jerzego uzyskał w drugiej połowie XVI w. pozostała w zasadzie niezmieniona do dzisiaj. Mury świątyni opinają liczne, smukłe przypory, które tworzą szczególnie interesujący efekt od strony wielobocznego prezbiterium. Płaszczyzny ścian dzielą proste, skromnie profilowane, gotyckie gzymsy. Nawy boczne oświetlają smukłe, gotyckie okna, zdobione laskowaniem i maswerkami. Podobne, choć znacznie wyższe, oświetlają prezbiterium. Okna południowej strony nawy głównej, umieszczone w górnej partii, są trójdzielne i ozdobione tylko prostym laskowaniem. Ich otwory posiadają ostre łuki, ale część pól została zamurowana, przez co kształt okien uzyskał łagodną formę. Bryła kościoła została wzbogacona jeszcze w początkach XVII w. o sygnaturkę pośrodku kalenicy dachu nawy głównej.