Zabudowania dworca osobowego w Stargardzie Szczecińśkim zostały wzniesione w latach 1844-1845. W okresie tym budowana była linia kolejowa, mająca połączyć Berlin z Poznaniem i prowadzić przez Szczecin i Stargard. Pierwszy pociąg ciągnięty przez parowóz ze Szczecina wjechał na stację w Stargardzie w dniu 1 maja 1846. W dwa lata później dojechać można było do Poznania, a w latach 1856-1859 przedłużono linię do Koszalina. Pod koniec XIX wieku zbudowano kolejne połączenia do Piły oraz do Kostrzyna przez Pyrzyce.
Na peronie drugim stargardzkiego dworca znajduje się zabytek techniki - parowóz Pt 47
Pt47 – jest to parowóz polskiej konstrukcji przeznaczony do prowadzenia pociągów pospiesznych. Zbudowano 180 parowozów tej serii. 120 sztuk (w tym tę znajdującą się na stargardzkim dworcu) wykonała chrzanowska wytwórnia im. F. Dzierżyńskiego, 60 opuściło bramy zakładów H.Cegielskiego w Poznaniu. Ostatnie parowozy tej serii wycofano z pracy pociągowej dopiero pod koniec lat 80.
Dany egzemplarz o numerze 14 wyprodukowany został w 1948 roku. Po wycofaniu z eksploatacji w 1987 roku odstawiony został na bocznicę w Białogardzie. W 1998 przejął ją Zespół Szkół Transportowych w Stargardzie. Po jego likwidacji lokomotywę przejęły PLK. Na obecnym miejscu - II peronie dworca w Stargardzie - parowóz znajduje się od 2 kwietnia 2004 roku
Mikromagnetyk znajduje się na wiązarze parowozu, po stronie przeciwnej niż hala dworca - nie trzeba obawiać się ciekawskich spojrzeń SOKistów łypiących ze swej kanciapy:)