Las zwierzyniecki jest pozostałością ogrodów Jana Klemensa Branickiego. Zajmowały one obszar w płd.- zach. części Białegostoku, miał ok. 14 wiorst obwodu i powierzchnię ponad 34 ha. Otoczony był różnymi ogrodzeniami i rowami, do jego wnętrza prowadziła wielka brama kamienna.. Przypałacowy ogród przechodził w dwa zwierzyńce Zwierzyniec Danieli to obecne planty, drugi jeleni położony był miedzy obecnymi ul. Akademicka, Legionowa i Świętojańską- został on zabudowany jeszcze w XIX w. Liczba jeleni przewyższała 60, danieli zaś 100 okazów. Zachowała się do dziś jedynie część zwana Lasem wielkiego zwierzyńca jeleniego. Obszar jego wskazuje, że prowadzony był według nowoczesnych wzorów, że zamieszkujące go zwierzęta nie odczuwały niewoli. Wiemy o wysoko postawionych, dobrze produkujących bażantarni i kuropatwiarni (znajdującej się naprzeciwko kaplicy św. Rocha). Gorzej przedstawiała się hodowla pstrągów, które stale ginęły, w końcu pstrągarnie zajęły dzikie kaczki i łabędzie. Brak pielęgnacji doprowadził do niekontrolowanego rozrastania się zieleni, a opuszczone budynki uległy zniszczeniu. W 1839 cały ten teren został przekazany miastu co doprowadziło do bezpowrotnego zniszczenia zwierzyńca. Przez cały wiek XIX obszar był sukcesywnie pomniejszany. Część zachodnią zabudowano koszarami, połacie wykarczowano na pola uprawne i ogrody. Las zarastał i w niczym nie przypominał XVIII w. świetności. W 1907 na terenie zwierzyńca powstał letni kurort „rozkosz”. Składał się z 16 obiektów w stylistyce szwajcarskiej. Mieścił się tu teatr o powierzchni 800m. Obok niego usytuowano amfiteatr. Było duża ilość bufetów, altanek i pawilonów. W lecie w rozkoszy kursował tramwaj konny. Było to ulubione miejsce wypoczynku mieszkańców miasta. Chętnie zaglądali tu przyjezdni. Po 1919 obiekty opuszczone zaczęły popadać w ruinę. W 925 rozkosz została wyremontowana. Znowu zapełniła się mieszkańcami miasta, szczególnie chętnie przybywali tu żydzi. W 1930 r. podjęto decyzję o likwidacji kurortu. Na jego miejscu powstała Publiczna szkoła Powszechna na powietrzu przeznaczona głównie dla dzieci chorych. W 1937 rozebrano nie nadający się do użytku budynek teatru. W 1941 budynek szkoły zajęli Niemieccy lotnicy a w 44 spalili je.

Obecnie zwierzyniec to rezerwat przyrody o pow. 16,2 ha. Dominuje tu grab, jako domieszka występują brzoza, dąb, jesion, klon, olsza, osika, sosna i świerk. Tego typu lasy liściaste i mieszane z przewagą graba w drzewostanie nazywamy grądami. Dawniej stanowiły one główny typ lasów w okolicach Białegostoku, które pewnie wyglądały tak jak dzisiaj jeszcze Puszcza Białowieska. Stosunkowo żyzne siedliska grądów były jednak w pierwszej kolejności zajmowane pod grunty orne. Wypalane drewno liściaste dostarczało potażu, pozyskiwanego masowo po wiek XVII. W czasach współczesnych na siedliska grądów często wprowadzono najlepiej sprzedające się gatunki iglaste, zwłaszcza sosnę, co również przyczyniło się do zaniku i degeneracji tego typu lasów. Dominacja graba w grądach sprawia, że do dna lasu w środku lata dociera niewiele światła. Krzewy w podszycie, a zwłaszcza rośliny runa muszą wykorzystać wczesnowiosenny okres, kiedy grab jeszcze nie rozwinął liści, aby jak najszybciej rozpocząć wegetację i kwitnienie. Ściółka w grądach jest cienka, za to poziom próchniczny dobrze rozwinięty. Liście większości drzew liściastych rozkładają się szybko, znacznie szybciej niż sosnowe i świerkowe igły. Obieg materii w grądach jest znacznie szybszy niż w borach. Co więcej, ściółka liściasta ma odczyn zbliżony do obojętnego, a nie silnie kwaśny, tak jak ściółka iglasta. Dzięki temu w grądach substancje pokarmowe nie są wymywane do głębszych warstw gleby, tylko pozostają w warstwie próchnicznej i są łatwo dostępne dla roślin. Fragmenty Lasu Zwierzyniec przy ul. Świerkowej to siedliska niegdyś silnie uwilgotnione. Dziś poziom wody jest tu dużo niższy, o czym świadczą odsłonięte korzenie olsz rosnących na kępach. Na tym obszarze parku wyróżnia się trzy typy siedliskowe lasu: las świeży, las mieszany świeży i las wilgotny

Koordynaty nie wskazują miejsca ukrycia skrzynki, ale miejsce w którym najlepiej rozpocząć spacer po rezerwacie. Koordynaty nie są podane na samą skrzynkę, aby to nie była kolejna szybka skrzynka, ale aby zwiedzić miejsce. Pospacerować sobie samemu lub z kimś po zwierzyńcu, zwiedzić ścieżki, poczytać tablice informacyjne i znaleźć tą która nam jest potrzebna „las grądowy” oraz charakterystyczny pień. Nie trzeba kopać.

Skrzynka to nieużywany pojemnik na mocz. W środku logbook, ołówek i kilka fantów na start.